مشاور وزیر کشور: فقط پنج درصد خانمهای ایرانی بد حجابند

چرا حکومت جمهوری اسلامی این همه نیرو برای مقابله با این پنج درصدی بسیج می کند که باید بنا بر قاعده در جامعه گم باشند و به ندرت دیده شوند؟ بیشتر زنان ایرانی از الگوئی در لباس پوشیدن استفاده می کنند که از نظر تندروها مصداق “بد حجابی” است.

به گزارش پناهنده نیوز به نقل از مهرخانه، فهیمه فرهمندپور،مشاور وزیر کشور در امور زنان و خانواده، در برنامه گفتگوی ویژه، گفته است: بررسی ها نشان میدهد که بیش از ۹۵ درصد مردم به بحث حجاب و ضرورت عفاف در جامعه اعتقاد دارند، اما ۵ درصد جامعه دچار بدحجابی شدید هستند.

به گفته وی، بیست و شش میلیون زن و دختر در «سن رعایت پوشش اسلامی» قرار دارند و این پنج درصد چیزی در حدود یک میلیون و چهارصد هزار نفر می شود و نسبت به کل جمعیت ضریب پایینی به حساب می آید.

این مقام دولت «تدبیر و امید» افزود که باید با این پنج درصد به طور جدی مقابله کرد و باید از سوی قوه مجریه و به طور خاص نیروی انتظامی برخوردهای جدی با گروه های سازمان یافته و شبکه های اجتماعی که با حجاب مقابله می کنند، صورت گیرد و نباید در این قضیه کوتاهی کرد.

فریبا علاسوند، عضو هیئت علمی مرکز تحقیقات زن و خانواده حوزه علمیه قم، که پای دیگر این گفتگو در برنامه بود، در پاسخ اظهار داشت که نمی تواند آمار مزبور را تأیید یا تکذیب کند و افزود که قطعاً، در سطح عمومی جامعه، در مورد آن ۹۵ درصد نیز الزاماً نمی توان ادعا کرد که همه معتقد و ملتزم به موازین پوشش و عفاف و حجاب هستند.

به نظر می رسد که جناحهای مختلف حکومت ایران با وجود اختلافات بسیار زیادی که با هم دارند ولی در مورد مسئله حجاب اجباری با یکدیگر در توافق کامل هستند. سوالی که با شنیدن این حرفها به وجود می آید این است که چرا اگر فقط پنج درصد از زنان بدحجاب هستند ولی در سطح جامعه این موضوع متفاوت به نظر می رسد؟

با کمی دقت در سطح جامعه و به ویژه در خیابانها، اماکن عمومی، وسایل نقلیه شهری ، مجامع مردمی و غیر حکومتی و مهمانی ها و تجمعات خانوادگی دیده می شود بیشتر زنان ایرانی از الگوئی در لباس پوشیدن استفاده می کنند که از نظر تندروها مصداق “بد حجابی” است.

البته این مسئله در ادارات دولتی و ارگانهای حکومتی کاملا متفاوت است و حتی می توان گفت با وجود اجبارها و مقررات سخت گیرانه، “الگوی حجاب اجباری” تا صد در صد زنان را در بر می گیرد. الگوی پوشش زنان در روستاها و در بین عشایر کشور نیز از شکل کاملا متفاوتی پیروی می کند که با الگوی حجاب اسلامی حکومتی فرقهای اساسی دارد.

می توان به این نتیجه رسید که این خانمهای صاحب منصب دولتی و آمارگیران منابع آنها زنان ایرانی را فقط آن عده می دانند که در ادرات دولتی و نهادهای انقلابی کار می کنند. تازه اگر آنها درست بگویند و آمارشان صحیح است، پس چرا این قدر نیرو و امکانات برای مقابله با این پنج درصدی می گذارند که باید بنا بر قاعده در جامعه گم باشند و به ندرت دیده شوند؟