آیا برزیل مکان مناسبی برای زندگی پناهندگان و مهاجران می تواند باشد یا نه؟
اطلاعات لازم برای متقاضیان زندگی، کار و تجارت در برزیل. در این گزارش تحقیقی به نمونه های واقعی مردمی اشاره شده که برای آزمودن “رویای برزیلی” به آن کشور مهاجرت نموده اند.
پناهنده نیوز – هم زمان با برگزاری جام جهانی در کشور برزیل، نظر بسیاری از مردم جهان به ویژه طرفداران مهاجرت و جویندگان فرصت، به این بزرگنرین و پرجمعیت ترین کشور آمریکای جنوبی جلب شده است. برخی پناهجویان اکنون که تلویزیونهای سراسر دنیا شهرهای بزرگ و سرزنده برزیل را نشان می دهند، از خود می پرسند که آیا برزیل مکان مناسبی برای زندگی پناهندگان و مهاجران می تواند باشد یا نه؟
آنها از یک طرف به این فکر می کنند که کشوری با توانائی برگزاری جام جهانی و المپیک به طور متوالی ظرف دو سال، باید کشور توانائی با ظرفیتهای بالای مالی و فرصتهای فراوان شغلی باشد. از سوی دیگر اخباری که درباره مخالفتهای سندیکائی با دولت برزیل و تظاهرات لشکر کارتن خوابها و زاغه نشینان علیه برگزاری این جام جهانی بسیار پر هزینه میرسد، برای یک جوینده زندگی بهتر چندان دلگرم کننده نیست.
به تازگی “یورونیوز” تحقیق جامعی در این مورد انجام داده است. در این گزارش تحقیقی به نمونه های واقعی مردمی اشاره شده که برای آزمودن “رویای برزیلی” به آن کشور مهاجرت نموده اند و در آن سرزمین برای خود کار و کاسبی راه انداخته اند یا کاری دست و پا نموده اند.
در این گزارش با عنوان “مهاجران اروپایی در برزیل بخت و اقبال خود را می آزمایند” آمده است که برزیل سرزمینی برای آینده بسیاری از اروپایی هایی است که در کشور خود با مشکلات اقتصادی زیادی مواجه هستند. آنها به برزیل می آیند تا بخت و اقبال خود را بیازمایند. اما این مهاجران اروپایی در برزیل نیز با مشکلات دیگری روبرو می شوند. در زیر خلاصه ای دوباره تنظیم شده از این گزارش مشروح را می خوانید:
فرصتهای شغلی برای اروپائیان
مانوئل و ساندرا، زوج پرتغالی هستند که مهارت و تخصصشان را در اختیار یک شرکت مهندسی ساختمان در سائوپولو قرار داده اند و آن طور که ساندرا می گوید حجم کارشان زیاد است. کارلوس آلبرتو دو سالئال یکی از هموطنان ساندرا و مانوئل است که از چهل سال پیش ساکن برزیل است. او این زوج را استخدام کرده است و می گوید تقاضای زیاد برای مهندسان اروپایی وجود دارد.
وی می گوید: «مهندسان اروپایی از مزایایی برخودار هستند که در سیستم آموزشی برزیل فقدانش حس می شود. مهندسانی که از خارج می آیند، پشتوانه آموزشی قوی تری دارند و وجود آنها در اینجا کمک می کند این کمبودها رفع شود.»
این زوج می خواهند تا موقعی که اوضاع خوب است در برزیل بمانند. اما همه چیز قابل پیش بینی نیست. مانوئل می گوید: «بزرگترین نگرانی ها مربوط به انتخابات است. اگر حزب دیگری به قدرت برسد حزب کنونی باید در مورد بودجه های عمومی با دقت بیشتری عمل کند. در سالهای گذشته بودجه عمومی بسیار افزایش یافته و پروژه های بزرگ به اجرا در آمده است. این خطر وجود دارد که دولت بعدی بگوید همه چیز باید متوقف شود.»
بازار در حال رشد خدمات
دوناتو زمانی اسپانیا را ترک کرد که بحران اقتصادی کشورش را فرا گرفته بود. وی در آنجا یک شرکت ساختمانی داشت. دوناتو پس از آشنایی با مارینا به برزیل آمد.
آنها هر دو به مسافرت علاقه دارند و چند ماه پیش در برزیل شرکتی برای تبادل زبانی و مکالمه به راه انداختند که دردسرهای زیاد به همراه داشته است. مارینا در مورد این مشکلات می گوید: «مشکلات ما فقط مشکلات شروع کسب و کار جدید نبود. ما در بوروکراسی برزیل مدرک فوق لیسانس گرفتیم.»
دوناتا نیز در مورد سختی های تاسیس شرکت در برزیل می گوید:« وضعیت پیچیده است. زیرا از شما چیزهائی می خواهند که شرکت تازه تأسیس ندارد: صورت حساب و تراکنش بانکی نداریم. و بعد بانک حاضر نیست که برای شما حساب تجاری باز کند چون این مدارک را ندارید.»
البته پس از غلبه بر این کوه مشکلات، شرکت تازه تأسیس بخوبی رشد کرده است. این زوج برای شرکتشان دو شعبه در اروپا و یک شعبه هم در کانادا تاسیس کرده اند و هدفشان این است که پیشتاز این حرفه در برزیل باشند.
دوناتو معتقد است که آنها به وضعیت این بازار در برزیل اطمینان دارند. او می گوید: «اقتصاد درونی برزیل بسیار محکم است. اتفاقی که در اروپا افتاد و در عرض یک شب به دلیل بحران در اقتصاد امریکا، اقتصاد اروپا هم از کار ایستاد در برزیل نمی افتد. اینجا ممکن است رشد اقتصادی کند شود اما مدتی بعد دوباره اقتصاد رونق می گیرد.»
غول بزرگ بوروکراسی
نیک جانستون، مالک اسکاتلندی بستنی سازی باچیو دو لاته می گوید: « برزیل برای تازه کارها مناسب نیست و من تأیید می کنم که این حرف واقعیت دارد. جوازهایی که باید گرفته شود و مشکلات مربوط به میزان تأخیر مجاز در ساخت و ساز، همه روی کاغذ به نظر منطقی و با برنامه می آیند و هزینه ها همه مناسب هستند. اما واقعیت این است که هیچکس کار نمی کند. کارها با تأخیر انجام می شود. هیچ کاری به موقع به انجام نمی رسد و سرمایه تان می سوزد و از بین می رود.»
شرکت بستنی سازی «باچیو دی لاته» توسط یک ایتالیایی و یک اسکاتلندی تاسیس شده است. چهار سال پیش آنها اولین بستنی فروشی ایتالیایی را در سائوپولو تأسیس کردند. این بستنی فروشی امروز دوازده شعبه دیگر هم دارد. این دو شریک از تلاش هایشان نتیجه خوبی گرفته اند. هم اکنون آنها در شعبه های مختلفشان دویست کارمند دارند و می خواهند در سائوپائولو و ریودوژانیرو شعبه های جدید باز کنند.
نیک در مورد تفاوت برزیل و اروپا می گوید: «اگر برزیل و اروپا را به دو نفر آدم تشبیه کنید، اروپا آدم هفتاد ساله ای است که زندگی فوق العاده و تجربه های حیرت انگیز داشته، اما آینده ای ندارد. در حالی که برزیل مثل جوان پانزده ساله ای است که زندگیش تازه می خواهد شروع شود و ممکن است اشتباه هم بکند اما این امید را دارد که با گذشت زمان وضع بهتری پیدا خواهد کرد.»
مهاجران غیر قانونی و زندگی در حلبی آیاد
لوییز یک سال پیش از بارسلونا به ریودوژانیرو آمد و شرکت مشاوره برای مهاجران اروپایی به راه انداخت. اما هر که به برزیل می آید، لزوما بخت واقبال یارش نیست. خیلی ها آمادگی لازم را ندارند، ویزا ندارند در نتیجه بزودی تبدیل به مهاجر غیرقانونی می شوند.
وی می گوید: «خارجی هایی هستند که به اینجا می آیند بدون اینکه کاری برای خود پیدا کرده باشند یا محلی برای سکونت داشته باشند. منابع کمی هم در اختیار دارند. اینجا می آیند و فکر می کنند که در کوپاکابانا زندگی خواهند کرد. در یکی از ساختمان هائی که پنجره اش رو به دریا باز می شود. بعد می فهمند که این طور نیست و باید در یکی از این زاغه نشینها زندگی کنند که در حومه شهر است و امنیت ندارد و محل فروش غیرقانونی مواد مخدر است.»
از زمان آغاز سیاست موسوم به «آرام سازی» اروپایی های بیشتری ساکن زاغه نشنهای ریو، که به فاوِلا معروف هستند، می شوند. آنها سعی می کنند مهمانخانه باز کنند یا کسب وکار توریستی به راه بیاندازند.
مارکو ایتالیائی در فولا(حلبی آباد) ویدیگال زندگی می کند.اجاره بها در ریو گزاف بوده و وی مجبور شد ساکن اینجا شود.مارکو توانسته با دوست دخترش پیتزافروشی کوچکی در همان محله به راه اندازد. آنها زندگی در ویدیگال را دوست دارند اما مشکلات وجود دارد.
مارکو می گوید: «این جور زندگی در فاولا ساده نیست. مشکل حمل ونقل و مشکل مسکن وجود دارد. به علت جام جهانی و بعد از آن مسابقات المپیک، اجاره ها طی چند ماه سه برابر شد. کلی پول می دهید اما در جایی زندگی می کنید که خبری از خدمات نیست.»
جام جهانی هم چالش و هم فرصت
اولیویه و دو شریک فرانسویش، در قلب ریو، از عشق برزیل به فوتبال که عشق خود آنها نیز هست بهره می برند. آنها اولین زمین فوتبال شهری را به وجود آورده اند و در شهری که با کمبود زمین مواجه است این کار می تواند بسیار سودآور باشد. گویا جام جهانی برای برخی مهاجران اروپایی سودآور بوده است.
الیویه می گوید: «در کشوری هستیم که مصرف کننده زیاد دارد. بنابراین نقشه ما کار کرده است. البته برزیلی ها اول کمی خوددار بودند و کمتر برای تمرین به اینجا می آمدند، اما فوتبال است و خیلی هم راحت است، به محل کارشان و به خانه شان نزدیک است. طولی نکشید که برای بازی به این زمین آمدند.»
با این حال لحظات نگران کننده هم برای این سه شریک وجود داشته است. اولیویه می افزاید: «برزیل الدورادو نیست. مردم همیشه برزیل را الدورادو فرض کرده اند و همیشه ناامید برگشته اند. ما توانستیم دوام بیاوریم برای این که سه نفر بودیم. اما واقعا فکر می کنم که نود و نه درصد آدمهایی که در این چهار سال دیده ام به کشورشان برگشته اند.»
